Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

praepes Jovis O

  • 1 praepes

    praepĕs, ĕtis, adj. [prae-peto].
    I.
    Lit.
    A.
    Flying swiftly, swift of flight, nimble, fleet, quick, rapid, etc. ( poet.; syn.: velox, pernix, levis): praepes Laeva volavit avis, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 108 (Ann. v. 94 Vahl.):

    praepetibus pinnis ausus se credere caelo,

    Verg. A. 6, 15:

    Boreas,

    Val. Fl. 1, 578:

    volatus,

    Plin. 7, prooem. 1, § 4: ferrum, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. 437 Vahl.): Victoria, Cn. Matius ap. Gell. 6, 6:

    praepeti evolare cursu,

    Sen. Hippol. 1061:

    dextra,

    Aus. Ep. 146, 20:

    notarum praepetum,

    id. ib. 146, 1:

    praepetes aves quidam dici aiunt, quia secundum auspicium faciant praetervolantes, alii quod aut ea, quae praepetamus, indicent, aut quod praetervolant: alii ex Graeco tractum putant, quod ante conspectum volent nostrum. Ceterum poëtae promiscue omnes aves ita appellant,

    Fest. p. 205 Müll. —
    2.
    In gen., winged:

    quem praepes ab Ida Sublimem pedibus rapuit Jovis armiger uncis,

    Verg. A. 5, 254:

    tela praepetis dei, i. e. Cupidinis,

    Ov. H. 8, 38.—
    B.
    Subst.: praepĕs, ĕtis.
    1.
    Fem., a bird, Ov. M. 13, 617:

    Jovis, i. e. aquila,

    id. ib. 4, 713;

    14, 576: quae (columba), super ingenti circumdata praepetis umbrā, i. e. accipitris,

    Val. Fl. 8, 32.—
    b.
    In partic., a prophetic bird, from whose flight something favorable was predicted (cf.:

    oscines, alites): praepetis omina pinnae,

    Verg. A. 3, 361; cf. Liv. 7, 26: hanc ubi praepetibus pinnis lapsuque volantem Conspexit Marius augur, Poët. ap. Cic. Div. 1, 47, 106: (praepetes sunt, quae secundo auspicio ante eum volant, qui auspicatur. Praepetes aut superiora tenent, et praepetes vocantur; aut inferiora, et dicuntur inferae. Praepetes autem ideo, quia omnes aves priora petunt volantes: vel a Graeco petomai, id est volo, Serv.; cf. supra the passage from Fest.). —
    2.
    Masc.:

    Medusaeus,

    Pegasus, Ov. M. 5, 257.—
    3.
    Masc., of Perseus himself, Luc. 9, 662 and 688.—
    II.
    Transf., lucky, propitious, fortunate (ante-class.): pulchrique loci, Enn. ap. Gell. 6, 6, 9 (Ann. v. 97 Vahl.):

    portus,

    id. 6, 6, 9, § 6 (Ann. v. 478 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > praepes

  • 2 praepes

    [st1]1 [-] praepĕs, ĕtis: - [abcl][b]a - qui vole rapidement. - [abcl]b - ailé. - [abcl]c - rapide, prompt. - [abcl]d - d’heureux présage, heureux, favorable, agréable.[/b]    - praepes Boreas, Val. Fl. 1, 578: l'impétueux Borée.    - praepes ferrum, Enn. ap. Macr. S. 6, 3: flèche. [st1]2 [-] praepĕs, ĕtis, m. et f. (abl. -ete ou -eti): oiseau, homme ailé, animal ailé.    - Jovis praepes: l'oiseau de Jupiter (= l'aigle).    - praepes Medusaeus, Ov. M. 5.257: le coursier ailé né du sang de Méduse (= Pégase).
    * * *
    [st1]1 [-] praepĕs, ĕtis: - [abcl][b]a - qui vole rapidement. - [abcl]b - ailé. - [abcl]c - rapide, prompt. - [abcl]d - d’heureux présage, heureux, favorable, agréable.[/b]    - praepes Boreas, Val. Fl. 1, 578: l'impétueux Borée.    - praepes ferrum, Enn. ap. Macr. S. 6, 3: flèche. [st1]2 [-] praepĕs, ĕtis, m. et f. (abl. -ete ou -eti): oiseau, homme ailé, animal ailé.    - Jovis praepes: l'oiseau de Jupiter (= l'aigle).    - praepes Medusaeus, Ov. M. 5.257: le coursier ailé né du sang de Méduse (= Pégase).
    * * *
        Praepes, praepetis, pen. corr. om. gen. Cic. Soubdain, Legier.

    Dictionarium latinogallicum > praepes

  • 3 praepes

    I petis (abl. e или i, gen. pl. um) adj. [ prae + peto ]
    1) стремительно летящий (cursus St, Cld); быстрый ( volatus PM); крылатый ( deus O)
    2) культ. сулящий счастье, благоприятный, счастливый (penna V; avis C, L)
    II praepes, petis m.
    p. Jovis V — aquĭla

    Латинско-русский словарь > praepes

  • 4 aduncus

    ad-uncus, a, um
    а) загнутый внутрь, изогнутый, крючковатый (dentes draconis rhH.; nasus Ter; unguis C, O); кривой ( falx O)

    Латинско-русский словарь > aduncus

  • 5 aduncus

    ăd-uncus, a, um, adj., bent in the manner of a hook, hooked: nasus, a hooked or aquiline nose, * Ter. Heaut. 5, 5, 18 (on the contr. reduncus nasus, a snub or turned-up nose): serrula adunca ex omni parte dentium et tortuosa, Cic. Clu. 48:

    corpuscula curvata et quasi adunca,

    id. N. D. 1, 24:

    ungues,

    id. Tusc. 2, 10:

    baculum aduncum tenens, quem lituum appellaverunt,

    Liv. 1, 18:

    aliis cornua adunca, aliis redunca,

    Plin. 11, 37, 45, § 125.— Poet.:

    magni praepes adunca Jovis,

    i. e. the eagle, Ov. F. 6, 196.— Comp., sup., and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > aduncus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»